“วิธีการสร้างสรรค์ผลงานของผมเป็นการสร้างสรรค์ในทางลึก มีพัฒนาตั้งแต่เริ่มต้นแล้วค่อย ๆ สืบเนื่องไปในแต่ละชุด ช่วงแรกผมเรียนมาทางด้านประติมากรรม ที่เป็น Figurative เมื่อจบการศึกษาแล้ว กระแสของนามธรรม เป็นกระแสหลักของวงการศิลปะไทย ผมจึงเลยหันมาทำงานด้านนามธรรม เมื่อทำไปได้สัก 5-6 ปี ปรากฎว่ามีคำถามเกี่ยวกับพัฒนาการรูปทรงและองค์ประกอบทางประติมากรรม และเนื่องจากผมเรียนปริญญาโท อาจารย์มีคำถามว่าทำอะไร ทำไปทำไม ผมมีปัญหามากว่าไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร เพราะผลงานช่วงนั้นทำไปตามความรู้สึกของเรา ด้วยความพอใจของเรา ไม่ได้มีเหตุผล รู้แต่ว่าเราชอบ volume และพัฒนาต่อเนื่องมาเรื่อย ๆ ช่วงที่เรียนปริญญาโทจึงเน้นศึกษาจากธรรมชาติ อาศัยรูปคนมาเป็นแนวทางในการศึกษา เพราะรูปคนมีครบทุกเรื่อง ทั้งเรื่องปริมาตร รูปทรง กิริยาอาการและความรู้สึกที่มนุษย์มี ผมจึงค่อย ๆ ศึกษาเรื่องรูปทรงของมนุษย์มาจนเรียนจบ แล้วก็เข้าใจว่ารูปทรงที่เกิดจากธรรมชาตินั้นก็มีเหตุมีผล มีรูปแบบ และมีความหมายของมันเอง ในความเป็นจริงแล้วผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำรูปคน เพียงแต่อาศัยรูปคนมาเป็นสื่อในการเรียนรู้ และเมื่อรู้แล้ว จึงพัฒนางานด้วยการลบความเป็นคนออกไป ให้เหลือแต่เรื่องปริมาตร รูปทรง และกิริยาอาการเคลื่อนไหวที่ดูอ่อนโยนผูกพันกัน ผลงานชิ้นนี้สร้างขึ้นในช่วงที่ผมยังเป็นหนุ่ม ในช่วงที่เรารู้จักมีความผูกพัน มีความรักและเอื้ออาทร จึงเป็นการทำงานเพื่อความรักเป็นหลัก จะเห็นว่างานของผมนั้นไม่ใช่งานที่แสดงให้เห็นถึงความรุนแรง แต่จะเป็นงานที่เน้นไปที่ความอ่อนโยนนุ่มนวล และยังแสดงออกถึงความประสานกลมกลืนกัน ผมเน้นทำงานด้านความรักอยู่หลายปี ประติมากรรมคู่รักในความรักชิ้นนี้เป็นผลงานในช่วงท้าย ๆ ของแนวคิดเรื่องความปรารถนา หลังจากนั้นจึงจะเปลี่ยนมาทำงานในแนวคิดของธรรมะ “

“สำหรับงานชิ้นนี้ผมพยายามพัฒนาในเรื่องของขนาด ซึ่งในช่วงแรกจะเป็นงานปั้นชิ้นเล็ก ๆ สำหรับงานชิ้นนี้จะเป็นรูปที่ใหญ่ที่สุดที่ผมทำมา โดยมีขนาดประมาณ 2.20 เมตร ในเรื่องขององค์ประกอบที่เห็นในงานจะเห็นลักษณะการยืนของคนในภาพสองคนที่ไม่ได้ยืนใกล้ชิดกันตรง ๆ ธรรมดา แต่เป็นการยืนแบบต่างคนต่างอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน แสดงให้เห็นถึงรูปทรงที่พยายามจะเข้ามาผูกพันกัน และอยู่ในอารมณ์ของความรัก”