สีสดใสของฉากหลังทำหน้าที่รองรับร่างกายที่บิดเบี้ยวและโค้งงอของกวิตา สื่อถึงนิสัยการบริโภคของมนุษย์และพฤติกรรมที่เห็นแก่ตัว โดยจงใจเลือกสีให้เลียนแบบสีของซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อดึงดูดผู้ชมเหมือนผู้ซื้อ สีเหล่านี้ได้มีบทบาทในการสื่อสารที่สำคัญพอ ๆ กับการแสดงท่าทางในผลงานของกวิตา

ศิลปิน กวิตา วัฒนะชยังกูรเป็นที่รู้จักจากผลงานวิดีโอและผลงานพอฟอมเมินซ์ของเธอ ตั้งแต่ชุดงานชื่อ Tools ของปี 2555 กวิตาได้ผสานร่างกายของเธอเข้ากับเครื่องใช้ในบ้าน แล้วเธอก็ใช้รูปร่างและตัวตนทั้งหมดของเธอในการปั้นให้ตัวเองกลายป็นตัวแทนของความอดทนของผู้หญิง กวิตายังคงทำงานต่อในหัวข้อเดิม โดยสำรวจหัวข้อที่คล้ายกันเพิ่ม เช่นการใช้วัตถุต่าง ๆ ให้เป็นตัวบังคับร่างกาย แล้วในทางกลับกัน ก็ใช้ร่างกายของเธอจัดการกับวัตถุ ความสัมพันธ์ของสองสิ่งนี้ที่กวิตาได้สำรวจผ่านการสร้างงาน และกล่าวถึงข้อจำกัดของศักยภาพมนุษย์โดยตรง ทั้งทางร่างกายและจิตใจ

แรงงานนั้นได้เป็นประเด็นการวิจัยทำงานสำหรับศิลปินอยู่เรื่อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแนวคิดของเครื่องจักรและการกระทำที่ซ้ำ ๆ ศิลปินได้ทำร่างกายของเธอให้เป็นเสมือนเครื่องจักรที่ทำงานวนไปมา ซึ่งอาจมีการเคลื่อนไหวที่ซ้ำกัน แต่ทีละครั้งที่ขยับท่าทางที่ซ้ำกันนั้น ได้ช่วยขยายพอฟอมเมินซ์ออกไปสู่ประเด็นทางสังคมได้หลายชั้น จึงทำให้งานของกวิตาได้เชิญผู้ชมให้มีส่วนร่วมในการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของ สิทธิสตรีอุตสาหกรรมแรงงาน วงล้อแห่งธรรมะ และความอดทนของมนุษย์ เป็นตัวอย่าง

ในแต่ละชิ้น กวิตาจะวางแผน ออกแบบ และถ่ายทำงานของเธอด้วยตัวเอง พร้อมกับความช่วยเหลือจากคุณแม่และแม่บ้าน ในแต่ละชิ้นงานของกวิตา ศิลปินต้องวางแผนการทำงานไว้อย่างดี เพราะการถ่ายทำเมื่อเธอพอฟอมนั้น ต้องใช้ความแม่นยำและอดทนสูง บ่อยครั้งที่กวิตาพอฟอมจนถึงจุดที่ทรุดตัวเป็นลมลง ซึ่งศิลปินได้ให้ความเห็นเกี่ยวกับประสบการณ์นี้ว่า เหมือนกับการกลายเป็นวัตถุอย่างนึงที่ถูกผลักดันโดนใช้จนถึงขีดสุดเหมือนในซีรี่ส์ 𝑷𝒆𝒓𝒇𝒐𝒓𝒎𝒊𝒏𝒈 𝑻𝒆𝒙𝒕𝒊𝒍𝒆𝒔 (2561-2562) ของเธอ